Een straffe band brengt ons straffe kost…. Barrelhouse brengt met hun nieuwste Geef toe, lezer: had u ooit van het plaatsje Chillicote, Ohio gehoord? Ik alvast niet, maar nu ik sinds enige tijd de debuutplaat van Jimmy Fleming (gitaar en zang) en Roger W. Downs (drums) in de cd-speler heb zitten, zal ik die plaatsnaam niet snel meer vergeten. Dit duo, opererend onder de lichtjes tot wenkbrauwen fronsen aanzettende naam Uncle Mont’s Quand’ry (een quandary is zoveel als een dilemma, een situatie zonder uitzicht…), heeft zich immers gespecialiseerd in een soort rock waar ondergetekende een flinke boon voor heeft. Dat wil zeggen: de rauwe, liflafvrije vorm van muziek, die gekenmerkt wordt door de ongebreidelde energie en de passie die vrijkomen wanneer een mens erg overtuigd is van het feit dat hij de wereld iets te zeggen heeft.

Net zoals bij The Black Keys of vroeger Big Sugar, kan zoiets bij momenten  moeilijke melodieën opleveren, maar houd je als luisteraar aan het eind van de rit altijd dat weldadige gevoel over, dat je kent, wanneer je na een dag werken uiteindelijk die verkwikkende douche kunt ondergaan. Objectief bekeken, is het stromende water niet echt weldadig, maar, gezien in samenhang met het contrast van de voorafgaande werkdag, wordt het een echte bron van genot. Zoiets is dus ook de debuutplaat van Uncle Mont’s Quand’ry. Qua vorm zitten ze niet zelden in de buurt van Jerry Garcia en de Dead, of van The Allman Brothers. Iets wat we dus een jam band mogen noemen, en ik ben blij dat zoiets de jongste paar jaren niet meer als een scheldwoord wordt aangezien.  Negen songs slechts op deze debuutplaat, die desondanks afklokt op ruim 47 minuten. Ik mag u aanbevelen de hele zwik in een beurt tot u te nemen, omdat u anders de opbouw mist en vooral omdat u de climax van de plaat, het dik 12 minuten durende Our Sister Sleep niet op de juiste manier zou waarnemen.

Immers, als je dat nummer op zich beluistert, is het gewoon een lange song. Als u het beluistert als nummer 9 van de cd, dan is het een lang nummer dat precies zo lang moet zijn: er is geen weg omheen, het moet zijn zoals het is en alles wat erin zit, zat er al aan te komen in de voorgaande songs. Heerlijke song en heerlijk einde van een heel fijne plaat. Zelf vermeldt het duo als invloeden: The Stooges, The Rolling Stones en Link Wray en dat kun je allemaal horen. Misschien ben ik een tikkeltje nostalgisch en hecht ik wat teveel belang aan de muziek van mijn jeugdjaren, maar toch: ik ben zo blij, dat er vandaag nog mensen zijn, de dit soort essentiële rock durven te maken. Geen sprake van enige airplay, maar dat zal het duo worst wezen. Ze doen hun ding en daarmee uit…Respect! (Dani)